За нашите забегани политичари вредно е малку да можат да потрпрочитаат нешто.
Откако, убеден сум, не разбраа што е Стокхолмски синдром, бидејки сите (опозиција и позиција) си останаа безгранично заљубени во своите киднапери (поробители) – еве да се обидам да им го подигнам нивото, па да им препорачам да потпрочитаа што науката (психијатрија) кажува за таканаречениот САЈГОН СИНДРОМ.
Ото, очигледно е дека побајаги од нив болуваат од оваа болест.
– “Сајгоновиот синдром е прав феномен во рамките на менталните болести. Тој синдром се појавува кај луѓето што безпоговорно се вложуваат (гинат) себе си во фракција или личност која наизглед личи дека е во пораст, но во суштина подоцна се гледа дека не успеала. Луѓето зафатени од овој синдром едноставно не можат да си признаат дека нивното почетно решение кого да поддржат било погрешно. Па така, наместо да решат како што е исправно, тие расфрлат пари на лошо сметајки дека тоа го прават за добро, прифаќаат најсмешни позиции, поддржуваат неприкладни ликови и севкупно земено прават ПРОКЛЕТИ БУДАЛИ ОД СЕБЕ. На крајот од заболувањето од овој синдром, исходот е ист – пораз. И што е најстрашно губењето на лицето е далеку поголемо од што би било потребно. И уште полошо ситуацијата се влошува со непризнавањето на поразот.
Ова е еден превод/препев на Македонски. Сепак, за секој случај, повелете го и хрватскиот превод и англискиот оригинал:
Saigonov sindrom je pravi fenomen: ona pogađa kad se ljudi tako ulažu u osobu ili frakciju koja je naizgled bila u porastu, ali koja kasnije nije uspjela, a jednostavno ne mogu priznati da je njihova početna odluka da ih se podupre bila pogrešna. Umjesto da se odluče kao da bi trebali, bacaju loše novce za dobro, usvajaju najsmješnije pozicije koji podržavaju najprikladnije likove i općenito čine proklete budale od sebe. Na kraju je opipljiv ishod isti, ali je gubitak lica daleko veći od nužde – i još gore pogoršava odbijanjem priznavanja.
Saigon Syndrome is a real phenomenon: it strikes when people become so invested in a person or faction that seemingly was on the rise but which subsequently failed, and they simply cannot admit that their initial decision to back them was wrong. Instead of backing out like they should, they throw bad money after good, adopt the most ridiculous positions endorse the most reprehensible characters, and generally make damned fools of themselves. In the end the tangible outcome is the same but the loss of face far greater then necessary – and made worse much worse by the refusal to admit it.