“Од град во село за нов почеток“ е насловот на новиот мега проект што го најави Никола Груевски.
Тоа дава шанса на сите оние што се жалат дека немаат работа, дека немаат можности, дека немаат перспектива, дека немаат пари за старт – да се охрабрат и да си стартуваат свој бизнис.
Секако, прва бариера која треба да се прескокне, е психолошката. Односно “како сега од град да се замине на село“? Проблемот настанува со тоа што со децении се сметаше како најголем “успех“ во животот е да се дојде да се живее во град. Особено во Скопје. Таквите “успешни“ прикаски завршија во времето на СФРЈ со огромен број социјални случаи што останаа на улица, а подоцна и со криминалната приватизација на СДСМ и затварањето на фабриките. “Успешните прикаски“ завршија како такси возачи низ Скопје.
Она што сега треба да се надмине, за да може селото да заживее, земјоделствто да процвета, териториите да се вратат во посед на Македонците – е да се надмине тој психолошко помодарски проблем.
Кога мене ме прашуваат како сум се решил со фамилијата да започнеме нешто на село, демек “далеку од цивилизација“, одговорт секогаш ми бил ист: Сите мои пријатели од Западниот свет што сум ги ценел и на кои сум им завидувал на начинот на живот – живееле на село. Иако сите те биле лондочани, парижани, њујорчани, сепак сите биле најмалку на 40 километри од мегалополисот каде биле родени.
Десетлетија потоа, гледам дека умни луѓе во Македонија, еден куп изворни стари скопјани, скопски легенди би рекол, решиле да се повлечат во провинција. Сите од ред започнувајки си бизнис таму. Земјоделски, фармерски, угостителски…
Еве ви ги примерите:
Диме “Слонче“ беше првиот што во Скопје (на Водно над МВР) стартуваше со кар-вош, со вулканизерство и со продажба на стари користени авто пневматици од Западна Европа. Потоа имаше дуќан и кај “Раде Кончар“. Човекот од секогаш си беше пред времето.
Пред неколку години, го напушти тој бизнис, и во Катлановското село Кожле си отвори фарма за кози каде произведува козјо сирење.
Бодан Арсовски басистот и авторот од “Леб и сол“ од Тафталиџе се реши бизнис со посеви (сеење, ѓубрење, поливање, жнеење…) да си отвори во Ерџелија, на пол пат од С. Николе кон Штип. Дури и куќа да си купи таму.
Динко од “Лек Љубљана“ се зафати со овоштарство во околината на Валандово.
Љупчо Мартиновски – Мартин е скопска угостителска леѓенда со својот локал Мартини во Лептокарија. Човекот се заљуби во Кожуф планина. Се пресели во Смрдлива вода и си отвори угостителски локал таму. Преубав локал.
Зоран Узунов – Узун, моја генерација (брат му генерација со брат ми), деца од “Идадија“, 100% градски деца,
се пресели во Дојран каде има 5.000 садници гоџи бери (бобинки).
Вања Битољану од стручњак за воздухопловство се повлече во беровско каде се бави со производство на органски беровски компир. Компир за гурмани. Бољи од кавијар.
Александар Пандов откако се повлече од политиката во далечната 2003-та постепено се пресели на имотот на својот татко во Зелениково. Сега таа одамна изградена викендица е претворена во рајска градина со егзотични и ретки дрвца, цетови, жбунови, треви…
За примерот на мојата фамилија имам веќе толку пати пишувано, па нема да оптеретувам во овој текст.
Македонија е преубава. Секаде. И на кожуф кај Мартин, и во Мелешевијата кај Битољану, и во повардарието кај Пандов, мене и Динко, и по планините кај Диме… Секаде.
Села, чисти води, големи површини за земјоделство, сточарство, рибарство, лов…
Но, покрај првиот услов за надминување, оној психолошкиот, има и втор. Многу битен. Најбитен. Имено, треба РАБОТА.
Кој е за работа, нека повели. Груевски нуди проекти.
Кој не е за работа, нека полни куртони со боја.
Миленко Неделковски
Локација: фарма за кози Мечкоец (под Подлеско езеро)
29.04.2016
14.01 h.