Ги исплакавме сите српски глумци што заминаа во вечните ловишта.
Ги прегеледавме нивните валтери, да се не љубимо, национални класи, пас ко је волео возове, маратонци, балкан експреси, сутјески, неретви по 100 пати.
Ги изнапеавме сите југословенски поп, турбо фолк и шлагер песни. Од Иво Робиќ и Драган Стојниќ, преку Лео Мартин и Џими Станиќ, заедно со Јуре Стублиќ и Галија, па се до Томпсон и Ана Николиќ.
Се изнавиваме за Џурџица Бједов, Миро Церар, Мате Парлов, Звезда, Хајдук, Дражен, Пикси, Блеки, Дуци…
Се изначитавме колумни на Тијаниќ, Лазански, Рудан, Торбарина…
Се изнакупувавме Ферал Трибун, белградски Спорт, српска Политика, љубљански Ауто Магазин, стрипови од Горњи Милановац…
Ништо од погорново не се случи кога се во прашање грци, албанци и бугари! Ниту еден бугарски глумец не сме оплакале. За нас немало бугарски Драган Николиќ, или софиски Цуне Гојковиќ, ниту пак пловдивски Индекси.
Зошто е тоа така?
Па затоа што Даворин Поповиќ пее “Има нека тајна веза“. Таа веза е што пријателите од север не ни ја негираат државата, нацијата, јазикот, идентитетот и историјата. И затоа што споделувавме исти вредности и вредности системи во кои не се вклопуваше дострелот наречен “две червени“ и пеачките од типот на Ратка Пиратка.