“Human Rights and the Sexual Agenda in the West”
http://www.idc-europe.org/en/Professor-Stephen-Baskerville:-human-rights-and-the-sexual-agenda-in-the-West
Stephen Baskerville
Professor of Government at Patrick Henry College, Virginia
Institute of Democracy and Cooperation (Paris, 8 July 2014)
Western societies have long and rightly prided themselves on their defense of the rights of the individual against the power of the state. The Anglophone nations in particular developed, early on, a culture that fiercely defended the rights of the individual and created the concept of constitutional or limited government. This culture has given the world Magna Carta, the Petition of Right, and the English and American bills of rights. Nor is this legacy merely cultural, but it has been accompanied by the creation of enduring institutions which ensured that these rights – God-given as they were believed to be – would not remain mere abstractions: the English Common Law, decentralized law-enforcement authorities like sheriffs and justices of the peace, representative Parliaments (some might add the established Church of England, and others might include dissenters from that Church).[i]
As both a citizen of the United States and a subject of the United Kingdom, I fully share this pride.
Yet today, at the risk of seeming to validate, in modified form, the quasi-Marxist prophecy that the individual freedom of the liberal west contains the seeds of its own destruction, it is clear that a threat to these rights emanates from the west and in particular from the Anglophone nations themselves – possibly from this very legacy of freedom.
This threat is often depicted as a matter of cultural and moral decadence, but it is much more: It is increasingly political as well. As if the world has not learned the lessons of the previous century, this threat takes the form of yet another radical political ideology. Yet it is not socialist or communist or fascist or nationalist or religious, though it has roots in all these radicalisms. It takes a new form: it is based on the relations of sexuality, the family, and “gender.”
The power of this ideology can be seen in the astonishing speed with which the public agenda of the western world and beyond has come to be dominated by what Newsweek magazine calls “the politics of sex.”[ii] Demands to recognize same-sex marriage are only the most recent manifestation of this trend, which entails much more than the familiar sexualization of culture. What we are seeing is the emergence of an expansive political agenda and ideology that derives its power from sexuality.
Elite opinion has been remarkably slow to recognize this new form of radical ideology, both feminist and, to coin a term, homosexual-ist. But this may be changing. Militant demands for various forms of sexual freedom – what Helen Alvare calls “sexualityism” – increasingly dominate the politics of the left. “There has been a massive expansion of ‘sexual liberty’ on a nationwide scale,” she writes. “The federal government is seeking to expand sexualityism.” [iii]
But there is much more to the new sexual politics than sexual license. Ubiquitous demands for “power” and “empowerment” reveal that what has emerged is a true ideology that uses sexual leverage as a political weapon. One sympathetic scholar terms it “the ideology of the erotic.”[iv] This ideology reformulates the older socialist battle cry of “social justice” into more far-reaching demands for what is now being called “erotic justice,” which does not hesitate to enlist the criminal justice system.[v]
While this trend has already been institutionalized on a number of fronts that have reached public attention, others have hardly been perceived, let alone challenged.
Both feminism and the newer homosexualist ideology that adopts its methods began with apparently modest claims: feminists to legal equality with men; homosexuals to be left alone in private. It is now apparent that these agendas encompass far more than meets the eye and that we have opened a Pandora’s box of demands and urges that, like sex itself (and political power), are virtually insatiable.
“Sex is always political,” according to this doctrine, because some are said to be inflicting “sexual oppression” by denying others their “sexual rights.” To procure these rights, the oppressed are organizing “movements of resistance” to claim their “sexual citizenship” and “sexual self-determination.” Sexual rights are said to be “inextricable from economic, social, cultural, and political rights,” and these are “rights that are protected by the state.” Sexual oppressors use “hierarchies of sexual value” such as religion and traditional sexual morality that “function in much the same ways as do ideological systems of racism.” What is demanded now is “a more radical sexual politics capable of calling into question inequality or oppression in sexual relations or in articulating a vision of sexual self-determination and freedom” and launching a full-scale “cultural revolution.” [vi]
This is no longer the rhetoric of marginal extremists. The agenda of sexual liberation now pervades virtually all western social and political institutions: universities, schools, charities, medicine, corporations, unions, foundations, judiciaries, churches, governments, international organizations – with hardly a word of challenge, all have become thoroughly saturated with the politics of sex. No other matrix of issues exercises remotely as influential an impact on our culture, politics, and daily lives, and yet none has been so astonishingly exempt from critical examination by journalists or scholars.
Included in the politicization of sexuality is the politicization of its product – children – and the use of children as instruments and weapons for adults to acquire power. This is often presented in the name of “children’s rights,” with corollary limitations on parental rights. Homeschoolers are the primary target, but the confiscation of children from legally innocent parents by government officials is now widespread throughout the West, along with the number of mechanisms by which it is effected. [vii]
Children are used to rationalize an array of coercive policy innovations: from mandatory seat-belt laws to tobacco and gun lawsuits to welfare programs and international treaties. If one wishes to enact measures that effectively govern the intimate private lives of adults, the way to neutralize opposition is to present them as being “for the children.”
Throughout the west and beyond, sex is now the polarity, more than any other, that defines our ideological alignments. “Most of the reasons” for differences between the Christianity of the affluent countries and the poor “involve disputes over gender and sexuality,” writes Philip Jenkins. “These have proved the defining issues that separate progressives and conservatives, ecclesiastical left and right.”[viii] Something similar could be said of the secular political left and right, though the mention of religious politics is significant (and I will return to it).
Individual Freedom?
As with most ideologies, the camel’s nose that begins the process consists of demands for expanded individual freedom, the right to set aside or ignore established values or authority, and to engage in some previously forbidden behavior.
It is important to note that these initial demands are demands for increased freedom and are largely “negative” – that is, they involve demands to be free from restrictions by the state or from traditional norms and moral and religious opprobrium. As such, they quickly gain widespread acceptance from across the spectrum of liberal society and lay claim to the status of “human rights” – especially the negative “first generation” rights that claim only to be left free from official interference in individual freedom. Those with reservations about the wisdom of this greater freedom have difficulty articulating precisely why or justifying why the old restrictions should not be removed, and they are thus placed in the position of simply lamenting and bemoaning the deterioration of “culture” and “morality” of some mythical idyllic past in favor of unrestricted individualism.
If this were then end of it, there would be little quarrel. Indeed, the perception that this indeed is the sum total of problem has meant that there has been little opposition – at least from those of us in the Anglophone west. But it does not stop there. As with other deadly ideologies, the demand for negative freedoms is but the prelude for much more far-reaching government actions restricting the freedom of others. This process can be subtle and paradoxical and is not always easy to perceive.
Religious Freedom
Only recently has this threat to freedom begun to receive some attention in the mainstream media because of the restrictions it has placed on religious freedom. The Obama administration’s healthcare program has focused public attention on the implications for religious freedom of a plan that, for the first time ever, requires American citizens to buy products that violate their consciences as a cost of living in their own country. The new policies are far less about health than they are about sex. This includes not only mandating compulsory financial support for abortion and contraception – which has received the most attention – but also enabling and proliferating single-motherhood, whose advocates are the foremost constituency and promoters of the program. [ix]
But these requirements are only the latest development in a trend which increasingly pits sexual liberty against religious liberty. In the Western democracies, almost all major restrictions on religious freedom now come from the expanding sexual agenda:[x]
street preachers have been arrested for expressing convictions about sexual morality;
government clerks and registrars have been forced out of their employment for refusing to officiate same-sex marriages;
business owners and professionals have been sued and put out of business for refusing business that violates their consciences;
Catholic adoption agencies have been closed because they refuse to place children with same-sex couples;
Christian firemen have been ordered to participate in political demonstrations that mock their religion and police to display political symbols in police stations;homeschoolers have lost their children to school authorities implementing an increasingly sexualized curriculum;[xi]
directives from the European Union would allow private citizens to be punished financially for expressing their religious and political convictions about sexual issues.[xii]
“Christianity is…under pressure from a form of secularism, particularly in Europe,” according to the United Nations Economic and Social Council. “This form of prejudice against Christians or ideas based on religion, which exists both in Europe and in the United States, mainly concerns questions relating to sex, marriage, and the family, on which the Catholic, Muslim, and Orthodox churches have taken stands.[xiii]
If expressing moral convictions now constitutes “discrimination” against sexual radicals, it is hardly an exaggeration to suggest that sexual freedom and religious freedom now stand eyeball-to-eyeball in a direct confrontation in which no compromise appears possible.
Advocates of sexual liberation – some with official, taxpayer-funded positions – themselves openly describe Christian and other religious beliefs as direct impediments to their freedom. “Cultural and religious values cannot be allowed to undermine the universality of women’s rights,” declares a United Nations committee. Another UN body reports that no middle ground is possible and that religious freedom and sexual liberation are simply incompatible and mutually exclusive. “In all countries, the most significant factors inhibiting women’s ability to participate in public life have been the cultural framework of values and religious beliefs,” it states. “True gender equality [does] not allow for varying interpretations of obligations under international legal norms depending on internal religious rules, traditions, and customs.”[xiv] Those whose religious rules, traditions, and customs conflict with the UN committee’s view of women’s rights apparently must find new religious rules, traditions, and customs.
The New Gender Crimes: The Political Honeytrap
But religious freedom is only the most recent and visible point of contention. The sexual agenda’s implications for freedom extend well beyond religious expression – though here as elsewhere religious freedom comprehends others. Following its predecessors, the Sexual Revolution’s promise of a new age of freedom is already manifesting itself in a new authoritarianism.
Since the inception of their revolution – and well beneath the media radar screen – sexual militants have been creating a vast panoply of new crimes and expanded redefinitions of existing crimes – all involving sexual relations: “rape,” “sexual assault,” “domestic violence,” “sexual harassment,” “bullying,” “stalking,” “child abuse,” “sex trafficking,” and more. No one really understands what these crimes are or even what these terms mean because they are intentionally vague and because they are constantly being redefined and expanded. They bear almost no relation to what is suggested by the inflammatory language: “rape” that includes consensual sex and in many instances is no more than that;[xv] domestic “violence” that involves no violence or physical contact or threat of it;[xvi] sexual “harassment” that can mean anything, from simple flirtation to unauthorized opinions about morality or politics;[xvii] “child abuse” that is routine parental discipline or homeschooling or fabricated altogether to win advantages in divorce court;[xviii] “bullying” that is so vague as to be meaningless or involves criticism of the homosexual political agenda or other differences of belief and opinion; “stalking” that is involuntarily divorced fathers trying to see their own children;[xix] and much more.
These new gender crimes have been created not despite the new sexual freedom but as the inseparable corollary to it. For what is striking about the new crimes is that they operate alongside and in concert with the new freedoms. What may be the most significant – and again, the least noticed – feature of gender crimes is how smoothly they combine expanded sexual freedom with diminished civic freedom: sexual liberation with political repression.
Some have observed the paradox of sexual militants encouraging casual sex while simultaneously searching for new ways to punish heterosexual men for sexual acts – without understanding the dynamic that connects the two. “While women’s studies professors bang pots and blow whistles at anti-rape rallies,” observes Heather MacDonald, “in the dorm next door, freshman counselors and deans pass out tips for better orgasms and the use of sex toys.”[xx]
Yet there is nothing paradoxical about it: Sex is a powerful political weapon.
The crime usually begins as some new sexual freedom demanded in strident terms as necessary to liberate women or homosexuals from some “oppression” – though crucially, the new freedom is also enticing to men, especially young men with strong libidos and few responsibilities. This then degenerates into a corollary criminal accusation against (usually) the man who takes the bait by indulging in the newly permitted pleasure:
Recreational sex in the evening turns into accusations of “rape” in the morning, even when it was entirely consensual. (This is especially rampant on college campuses.)[xxi
Demands for access to workplaces, universities, the military, and other previously male venues invite accusations of sexual “harassment” against the men when sexual relations inevitably develop (and often turn sour), regardless of who initiates them.
Cohabitation and “no-fault” divorce are demanded to liberate women from “patriarchal” marriage but quickly generate accusations of male abandonment (even when the woman severs the relationship), as well as domestic “violence” and “child abuse,” in order to procure custody of children and the financial awards and assets that accompany them.
Defiant declarations that women do not need men for financial support quickly give way to demands to arrest and incarcerate without trial men who do not provide women with adequate income in the form of alimony or child support.
Assertions that women do not need men for protection soon produce hysterical outcries for intrusive police powers, innovative punishments, and expanded penal institutions to punish ever-proliferating and loosely-defined forms of “violence against women,” even when no physical contact or threat of it is involved.
The proclaimed right to raise children outside wedlock and without fathers to protect and discipline them soon turns into demands to prosecute adolescents and even children for “bullying” one another and eventually for real crime.
The demanded right to engage in homosexual acts and public sexual displays translates almost automatically into the power to arrest or otherwise stop the mouths of preachers, “bullies,” and anyone else who objects or ridicules or impinges on homosexuals’ “feelings” or “pride”.
Calls to legalize prostitution feed hysteria to find and prosecute unnamed “sex traffickers.”
The right to breastfeed publicly without government restriction becomes the power to punish employers who try to impose limits in private workplaces and individuals who privately express discomfort.
Demands for unisex bathing and toilet facilities in university residences lead to… – well, any young man lacking the intelligence to detect the trap awaiting him there may not belong in a university in the first place.
Here once again, progressive political doctrines have not eliminated a “gender stereotype,” as we were promised; they have merely politicized it – in this case that of the temptress, the seductress who lures men into a “honeytrap” by offers of sexual pleasure before springing a trap that today can mean decades in prison.
Here too, we also see the familiar pattern of how radical political movements create the very problems they then re-package as grievances, and which then serve to rationalize increased “empowerment” and repression against opponents.[xxii] “Utopians are actually multiplying the social problems they claim to be solving,” notes Bryce Christensen. “Gender-neutering utopians adroitly turn the social problems they cause into a justification for seizing yet more power.” [xxiii]
Here the “negative” rights to be left free from government interference elide almost imperceptibly into the “positive” rights to demand government measures restricting the freedom of others. In each case what is presented as an individual’s “right” to exercise a new sexual freedom without restriction by the state quickly translates, by a sleight-of-hand that few perceive or question, into a government power to punish – including arrest and incarceration – anyone who falls afoul of the new freedom. This is precisely the logic that mediated the transition from the Rights of Man to the Reign of Terror. Antoine de St. Just could have been speaking for the Sexual rather than the French Revolution when he declared, “No freedom for the enemies of freedom!” Today we might rephrase this dictum (as the writings of John Laughland clearly demonstrate): “No human rights for the enemies of human rights.”
But this new ideology is potentially far more intrusive than the radical ideologies of the past, for it promises to criminalize intimacy and private life. It began, subtly enough, with what is by far the most draconian punishments meted out by the new sexual gendarmes – and the most repressive government machinery ever created in the United States: the unilateral and involuntary divorce apparat, government’s purpose-built mechanism for dismembering families, seizing control over the private lives of innocent people and their children, summarily confiscating property, and criminalizing the embodiments of the hated “patriarchy”: fathers. This creation of the feminist bar associations[xxiv] was enacted throughout the Western world, mostly by stealth and with no public debate, beginning in 1969 at the height of the Sexual Revolution. The oxymoronic innovation of “no-fault” justice allows legally unimpeachable citizens – completely innocent of any legal infraction – to be summarily evicted from their homes, separated from their children, expropriated of everything they possess, and incarcerated indefinitely without trial. Simply by filing for divorce, a discontented spouse acting without any legal grounds instantly places the lives of her entire family under government supervision: The children immediately become effective wards of the courts and social service agencies, and the father is summarily placed under the supervision of the penal apparatus – without anyone having committed any legally actionable infraction. There are no formal charges, no indictments, no juries, no trials, no acquittals, and most strikingly, no records of the resulting incarcerations. [xxv]
But the divorce machinery is only one example of how sexual radicalism dramatically expands the reach of police powers and penal institutions. It is well known that the United States has the highest incarceration rate in the world apart from North Korean, though this startling fact is seldom explained. Though radicals attribute this fact to “racism” and “capitalism,” this is certainly an optical illusion concealing the likelihood that it is the work of the radicals themselves.
To begin with, it has long been established in the scientific literature that every major social pathology – including violent crime, substance abuse, and truancy – is attributable to single-parent homes and fatherless children more than any other factor, including race and class.
But further, in an unusual scholarly investigation, Marie Gottschalk attributes exploding American prison populations (and the UK and other Anglophone nations are not far behind) not to conservative law-and-order programs but to aggressive feminist campaigns in the name of rape and domestic violence. “The women’s movement became a vanguard of conservative law-and-order politics,” she writes (invoking the ideologically acceptable terms). “Women’s organisations played a central role in the consolidation of this conservative victims’ rights movement that emerged in the 1970s.”[xxvi]
Though she labels it “conservative,” conservatives who support mass incarceration, especially of “sex offenders,” seldom understand what they are defending.
These and other new gender crimes are rapidly debasing our understanding of justice and criminalizing the population. Even as they perceive the unmistakable logic unfolding, the Sexual Revolution’s most severe critics still insist that “the women’s movement has produced no gulags – not yet, anyway.”[xxvii]
But the Sexual Revolution’s most severe critics are not well informed.
These new and loosely-defined crimes have politicized law enforcement and criminal justice, rendered the law vague and subjective, by-passed and eroded due process protections for the accused, and criminalized and incarcerated vast numbers of men and some women who had no inkling that they were committing a crime. Until recently, few had ever heard of most of these crimes and even now no one can really understand what they mean because no definitions exist.
Seldom are these quasi-crimes adjudicated by trials or juries in standard courts.[xxviii] Instead guilt (but seldom innocence) is summarily pronounced by specialized judges or, increasingly, various quasi-judges: “judges surrogate,” lawyers, social workers, school administrators, campus tribunals, welfare officials, and other petty functionaries and political operatives with a vested interest in accumulating offenders to administer. Accusers are identified as “victims” in officials documents, and the accused are publicly labeled not only by media but even by law enforcement officials themselves with terms that presume guilt – “perpetrators” “abusers,” “batterers,” “bullies,” “harassers,” “deadbeats,” “traffickers,” and more – even before they are tried (if they are tried). The distinction between crime and ordinary conflict is blurred or eliminated by “the glorification of feeling,”[xxix] with clear acts of criminal violence (for which existing criminal law has always provided) intermingled with open-ended terms like “abuse” and “exploitation” to suggest that anything that might fall under these vague but opprobrious terms is likewise a crime for which someone must be arrested. The crime is often defined subjectively, according to the judgement or “feelings” of the accuser, and guilt is determined not by the objective act of the accused but by the subjective state-of-mind of the accuser – not only whether she gave “consent” but whether she felt “fear.” Guilt can be defined by the accuser feeling “offended,” making the accused guilty by definition. [xxx]
Convictions and high conviction rates are presented as goals to be pursued for their own sake, regardless of the merits or evidence in particular cases.[xxxi] Proceedings are rigged with paid “victim-advocates” (usually professional feminists) hired to testify against defendants they do not know and about whose alleged guilt they have no first-hand knowledge in order to secure conviction and maximum punishment.[xxxii] Yet the accused are given no equivalent advocate-witnesses to testify for them and often no opportunity even to speak on their own behalf. Throughout, the presumption of innocence has been inverted into a presumption of guilt, and knowingly false accusations are unpunished and even encouraged.[xxxiii] Government campaigns claim to “raise awareness” of unnamed nonviolent malefactors said to be guilty of nebulous new crimes which no one really understands. Yet government statistics purporting to quantify the existence of these crimes are based not on verifiable convictions but on “reports” that are “confirmed” not by convictions in jury trials but by the decree of judges and sometimes simply by civil servants such as social workers. The statistics and reports are also based on definitions so vague that it is not clear what if anything is being reported.[xxxiv] Accusers’ are officially “certified” as “victims” by civil servants, such as welfare agencies, with no judicial proceeding, implicitly entitling the officially certified victim to have her alleged (or quasi-certified) victimizer punished. For many incarcerations, government statistics and documentation, which in the United States and other free societies are required by law, are not published and do not exist.[xxxv] Accusers can profit financially by their accusations, by looting the accused with lawsuits, even without supplying any proof of a crime, as can third parties such as lawyers and feminist or homosexual pressure groups. [xxxvi]
The innocent are easily railroaded into prison because the alleged crimes and the accusations arising from them encounter no opposition. Few are willing to place themselves in a position of appearing to defend “sex crimes” or accused “sex offenders.” One-sided, government-funded “awareness” campaigns that vilify groups en masse – “abusers,” “batterers,” “harassers,” “deadbeats,” “bullies,” “stalkers,” “traffickers” (all reminiscent of Communist campaigns against “counter-revolutionaries”) – intimidate anyone who dares challenge the government line and generate public hysteria that makes fair trials impossible for those actually accused of belonging to these categories. Accusations quickly become available as weapons to be used in personal and political vendettas. Patently false and petty accusations are processed because they rationalize budgets of feminized and sexualized law-enforcement agencies by turning law-abiding citizens into safe, nonviolent criminals for female and homosexual policepersons to arrest. [xxxviiThe result is a spiral of silence by journalists, scholars, and other presumed watchdogs. Far from questioning the accusations, conservatives credulously hasten to add their voices to the radical mob in condemning “crimes” of which they have little understanding. One need only observe the zeal with which conservative political operatives abandon traditional stigmas against quaint, old-fashioned concepts like adultery or fornication and adopt sexualized agitprop jargon, whose full implications they cannot possibly understand, when they accuse President Bill Clinton of “sexual harassment” or Muslims of “homophobia.”
While ideologues always demand “rights,” “freedom,” and of course “equality,” the central emotion on which they all thrive is resentment. Whether it is Communism, Fascism, Islamism, or sexual radicalism — all are driven by a burning sense of grievance. Whether the resentments are justified is impossible to sort out, for the resentment is directed not at individuals – who can be formally charged and tried for specific and recognized offenses – but against groups en masse: the bourgeoisie, Jews, Christianity, men and heterosexuals, against whom – as Vladimir Tismaneanu has recently reminded us — new crimes must be devised to punish them collectively.
We have seen this before. Whenever the intellectuals find a new fad and become intoxicated with their own moral and intellectual superiority to the point of excluding or silencing or intimidating all opposing voices, there can only be one outcome: prisons and death.
ГУГЛ ТРАНСЛЕЈТ
“Човековите права и сексуална агенда на Западот”
Стивен Baskerville
Професор на Владата на Патрик Хенри колеџ, Вирџинија
Институтот за демократија и соработка (Париз, 8 јули 2014)
Западните општества имаат долги и со право се гордеат со своите одбраната на правата на поединецот против моќта на државата. Англофонските земји особено развиена, рано, една култура која жестоко го бранеа правата на поединецот и создаде концептот на уставен или ограничен влада. Оваа култура има дадено светот Магна карта, петиција на правото, како и на англиски и американски записи на правата. Ниту пак е ова наследство само културно, но тоа беше проследен со создавање на траен институции кои гарантираат дека овие права – од Бога дадени, како што се верува дека се – нема да останат празни апстракции: англискиот common law, децентрализирана власт за спроведување на законот како sheriffs и судии на мирот, претставник парламенти (некои би можеле да го додадете основана Црквата на Англија, а другите можат да вклучуваат дисидентите од таа црква). [i]
И како граѓанин на Соединетите Американски Држави и е предмет на Обединетото Кралство, јас целосно го делат тоа гордост.
Сепак, денес, на ризикот од навидум да се провери, во модифицирана форма, квази-марксист пророштво дека индивидуалната слобода на либералната запад содржи семето на сопствената деструкција, јасно е дека закана за овие права произлегуваат од запад и особено од англофонските земји се – можеби од овој многу наследството на слобода.
Оваа закана е често прикажан како прашање на културни и морални декаденција, но тоа е многу повеќе: Тоа е повеќе политички. Како светот да не ги научи лекциите од минатиот век, оваа закана доаѓа во форма на уште еден радикален политичка идеологија. Сепак, тоа не е социјалистичка или комунистичката или фашистички или националистички или верски, и покрај тоа што има корени во сите овие radicalisms. Таа ги зема нова форма: тоа е врз основа на односите на сексуалноста, семејството, и “род.”
Моќта на оваа идеологија може да се види во зачудувачка брзина со која на јавната агенда на западниот свет и пошироко дојде да биде доминирана од она што магазинот Њусвик нарекува “политиката на секс.” [Ii] бара да го признае истополовите бракови се само најновите манифестација на овој тренд, што подразбира многу повеќе од запознаени сексуализацијата на културата. Она што го гледаме е појавата на експанзивен политичка агенда и идеологија што произлегува нејзината моќ од сексуалноста.
Елита мислење е извонредно бавно да се препознае оваа нова форма на радикална идеологија, како феминистка и, да се послужиме со терминот, хомосексуална-ИСТ. Но, ова може да се менува. Милитантна барања за разни форми на сексуална слобода – што Хелен Alvare нарекува “sexualityism” – се повеќе доминираат во политиката на левицата. “Имаше големо проширување на” сексуална слобода “на национално ниво”, пишува таа. “Федералната влада се обидува да се прошири sexualityism.” [Iii]
Но, има многу повеќе на новите сексуални политиката од сексуално лиценца. Сеприсутниот барања за “власт” и “зајакнувањето” откриваат дека она што се појави е вистински идеологија која го користи сексуална моќ како политичко оружје. Еден симпатичен научник го термините “идеологијата на еротиката.” [IV] Ова идеологија reformulates постарите социјалистички битка крикот на “социјална правда” во повеќе далекусежни барања за она што сега се нарекува “еротски правдата”, кој не се двоуми да се пријават на системот на кривичната правда. [v]
Додека овој тренд веќе е институционализирана на повеќе фронтови дека постигнале вниманието на јавноста, други се тешко се гледа, а камоли соочат со предизвикот.
Двете феминизмот и поновите homosexualist идеологија која донесува своите методи започна со очигледно скромен побарувања: феминистки да правна еднаквост со мажите; хомосексуалците да бидат оставени сами во приватни. Сега е јасно дека овие агенди ги опфати многу повеќе од задоволство ги исполнува окото и дека ние отворивме Пандорината кутија на барањата и се залага за тоа, како се секс (и политичка моќ), се речиси ненаситна.
“Сексот е секогаш политички”, според оваа доктрина, затоа што некои од нив се вели дека се нанесување “сексуална угнетување” со негирање на нивните други “сексуални права.” Да се набави овие права, на угнетените организираат “движења на отпор” да тврдат дека нивните “сексуална државјанство “и” сексуална самоопределување. “сексуални права се вели дека се” необјасниво од економски, социјални, културни и политички права “, и овие се” права кои се заштитени од државата. “Сексуално угнетувачи користи” хиерархиите на сексуална вредност “, како што се религијата и традиционалните половиот морал дека” функција на ист начин како и идеолошки системи за расизам. “она што се бара сега е” повеќе радикални сексуална политика способен за се доведат во прашање нееднаквост или угнетување во сексуални односи или во артикулирање визија на сексуално самоопределување и слобода “и подигнувањето на полн обем” културна револуција “. [vi]
Ова веќе не е реториката на маргинални екстремисти. На дневен ред на сексуално ослободување сега проткајува речиси сите западни општествени и политички институции: универзитети, училишта, добротворни организации, медицината, корпорации, синдикатите, фондации, судства, цркви, владите, меѓународните организации – со тешко еден збор на предизвикот, сите станаа целосно заситени со политиката на секс. Нема други матрица на прашања вежби од далечина, како влијателен влијание врз нашата култура, политиката, и секојдневниот живот, а сепак никој не била толку зачудувачки ослободени од критичко преиспитување од страна на новинарите или научници.
Вклучени во политизација на сексуалноста е политизацијата на својот производ – деца – и на користењето на децата како инструменти и оружје за возрасни да се здобијат со енергија. Ова е често претставени во името на “детските права”, со последица ограничување на родителските права. Homeschoolers се примарна цел, но конфискација на децата од законски невини родители од владини претставници сега е широко распространета во текот на Западот, заедно со бројот на механизми со кои се остварува. [vii]
Децата се користи за да се рационализира низа на принудни политика иновации: од задолжително седиште-појас закони за тутун и пиштол тужби за социјални програми и меѓународни договори. Ако некој сака да донесе мерки кои ефикасно ги регулираат интимни приватниот живот на возрасните, начин да се неутрализира опозицијата е да ги презентираат како “за децата.”
Во текот на запад и пошироко, сексот е сега на поларитетот, повеќе од било кој друг, кој го дефинира нашиот идеолошки траси. “Повеќето од причините” за разликите меѓу христијанството на богатите земји и на сиромашните “вклучуваат споровите околу полот и сексуалноста”, пишува Филип Џенкинс. “Овие се покажаа дефинирање прашања кои одделни прогресивците и конзервативците, црковна лево и десно.” [Viii] Нешто слично може да се каже на секуларната политички лево и десно, иако спомнувањето на верската политика е значајна (и јас ќе се вратам да го ).
Индивидуалната слобода?
Како и со повеќето идеологии, носот на камилата што почнува процесот се состои од барањата за проширена индивидуалната слобода, правото да се поништи или да го игнорира воспоставени вредности или авторитет, и да се вклучат во некои претходно забрането однесување.
Важно е да се напомене дека овие првични барања се барањата за зголемување на слободата и во голема мера се “негативни” – тоа е, тие вклучуваат барања да бидат ослободени од ограничувањата од страна на државата или од традиционалните норми и морални и религиски срам. Како такви, тие брзо да се добие широко распространета прифаќање од целиот спектар на либерално општество и имале претензии кон статус на “човековите права” – особено негативните “првата генерација” права кои тврдат дека само треба да се остави слободен од официјалната мешање во индивидуалната слобода. Оние со резервации за мудроста на овој поголема слобода имаат тешкотии артикулирање точно зошто или оправдување зошто старите ограничувања не треба да се отстранат, а тие се на тој начин се става во позиција на само жалејќи и жалејќи влошувањето на “културата” и “моралот” на некои митски идилична минатото во корист на неограничен индивидуализам.
Ако ова беше тогаш крајот од неа, таму ќе биде малку кавга. Всушност, перцепцијата дека ова навистина е збир на проблемот значи дека има малку опозицијата – барем од оние од нас во англофонските запад. Но, тоа не завршуваат тука. Како и со другите смртоносни идеологии, побарувачката за негативни слободи е само увертира за многу повеќе далекусежни активностите на владата ограничување на слободата на другите. Овој процес може да биде суптилна и парадоксално и не е секогаш лесно да се согледа.
верската слобода
Само неодамна има оваа закана за слободата почнаа да добиваат некои внимание во мејнстрим медиумите поради ограничувањата што ги пласираат на верската слобода. Здравствена програма на администрацијата на Обама се фокусираше вниманието на јавноста во врска со импликациите за верската слобода на план со кој, за прв пат досега, бара американските граѓани да купуваат производи кои ги кршат нивните принципи како трошоци за живот во сопствената земја. Нови политики се далеку помалку за здравјето отколку што се за секс. Ова вклучува не само налага задолжително финансиска поддршка за абортус и контрацепција – кој доби најголемо внимание – но, исто така, овозможува и размножувањето на еден-мајчинството, чии застапници се најистакнатите поддржувачи и промотори на програмата. [ix]
Но, овие барања се само најновиот развој во тренд кој се повеќе јами сексуална слобода од верска слобода. Во западните демократии, речиси сите поголеми ограничувања за верските слободи сега доаѓаат од проширување на сексуална дневен ред: [x]
улица проповедници биле уапсени за изразување убедувања за половиот морал;
Владата службеници и регистратори се протерани од нивните вработување за одбивање да служиме на истополовите бракови;
сопственици на бизниси и професионалци биле тужени и го стави надвор од бизнисот за одбивање бизнис, кој ги крши нивната совест;
Католичката усвојување агенции се затворени, бидејќи тие одбиваат да поставите деца со двојките од ист пол;
Кристијан пожарникарите им е наредено да учествуваат во политички демонстрации што се потсмеваат на нивната религија и полицијата за да се прикаже политички симболи во полициските станици; homeschoolers ги изгубиле своите деца на училиште Органите за спроведување повеќе сексуализирани наставна програма; [xi]
директиви од Европската унија ќе [xii] им овозможи на приватните граѓани да бидат казнети финансиски за да ги искажат своите верски и политички убедувања за сексуалните прашања.
“Христијанството е … под притисок од форма на секуларизмот, особено во Европа”, според Економско-социјалниот совет на Обединетите нации. “Оваа форма на предрасуди против христијаните или идеи врз основа на религија, која постои во Европа и во САД, главно се однесува на прашања во врска со сексот, бракот и семејството, на кој католичката, муслиманската и православната црква ги презеле штандови . [xiii]
Ако изразување морални убедувања сега претставува “дискриминација” против сексуалната радикали, тоа е тешко претерување да се сугерира дека половата слобода и верска слобода сега стојат окото-на-Eyeball во директна конфронтација во која нема компромис се појавува можно.
Застапниците на сексуално ослободување – некои со службеното лице, даночниот обврзник-финансирани позиции – самите отворено го опишуваат христијански и другите верски верувања како директни пречки за својата слобода. “Културни и верски вредности не може да се дозволи да ја поткопаат универзалноста на правата на жените”, вели Комитетот на Обединетите нации. Друг орган на ОН известува дека постои неутрален терен е можно и дека верската слобода и сексуално ослободување се едноставно некомпатибилни и меѓусебно се исклучуваат. “Во сите земји, најзначајните фактори инхибиција способноста на жените да учествуваат во јавниот живот биле културно рамка на вредности и религиозни верувања”, се наведува. “Точно родова еднаквост [не] не дозволуваат различни интерпретации на обврските според меѓународните правни норми во зависност од интерните религиозни правила, традиции и обичаи.” [Xiv] Оние чии верски правила, традиции и обичаи конфликт со поглед на Комитетот на ОН за жените права очигледно мора да најде нови верски правила, традиции и обичаи.
Новиот Пол злосторства: Политичката Honeytrap
Но верската слобода е само најновите и видливи точка на несогласување. Импликации сексуалната агенда за слобода да се прошири и надвор од верско изразување – иако тука како и насекаде верската слобода подразбира другите. Следниве неговите претходници, ветувањето на сексуалната револуција на новата ера на слобода веќе се манифестира во нов авторитаризам.
Од основањето на нивната револуција – и добро под медиумите радарски екран – сексуална милитанти се создавајќи голема доспехи на нови кривични дела и проширен редифинирања на постоечките кривични дела – сите се вклучени сексуални односи: “силување”, “полов напад”, “семејно насилство “,” сексуално малтретирање “,” силеџиство “,” демнат “,” злоупотреба на деца “,” трговија со луѓе “, и многу повеќе. Никој навистина не разбира што се овие злосторства или дури и она што значат овие поими, бидејќи тие се намерно нејасен и затоа што тие постојано се редефинира и проширена. Тие го носат речиси никаква врска со она што е предложено од страна на воспалителни јазик: “силување”, која вклучува доброволен секс и во многу случаи не е ништо повеќе од тоа; [xv] домашни “насилство”, која не вклучува насилство или физички контакт или закана од неа; [xvi] сексуална “малтретирање”, кој може да значи ништо, од едноставна флерт на неовластени мислења за морал или политика; [XVII] “злоупотреба на децата”, кој е рутина родителска дисциплина или Домашно обука или фабрикувани целосно да победи предности во бракоразводна постапка; [XVIII] “малтретирање”, кој е толку нејасни како да бидат бесмислени или вклучува критика на хомосексуалец политичка агенда или други разлики на верување и мислење; “Демнат” кој е ненамерна разведени татковци се обидуваат да се види своите деца; [XIX] и многу повеќе.
Се не создаде овие нови родовите злосторства и покрај новиот сексуалната слобода, туку како интегрален последица на тоа. За она што е навистина зачудувачки за нови кривични дела е во тоа што тие работат заедно и во концерт со нови слободи. Што може да биде најзначајниот – и повторно, најмалку забележани – карактеристика на родовата злосторства е како глатко тие се комбинираат прошири сексуалната слобода со намалена граѓански слободи: сексуално ослободување со политичка репресија.
Некои од нив имаат забележано парадоксот на сексуална милитанти поттикнување секс додека истовремено потрага по нови начини за да се казни хетеросексуалните мажи за сексуални акти – без разбирање на динамиката која ги поврзува двете. “Додека жените студии професори тресне садови и удар свирки во анти-силување собири”, забележува Хедер Мекдоналд “, во студентски дом следната врата, Новак советници и деканите помине надвор совети за подобра оргазми и употребата на секс играчки.” [Xx]
Сепак, не постои ништо парадоксално во врска со тоа: Сексот е моќна политичка оружје.
Криминал обично започнува како некои нови сексуалната слобода барани во острата условите како што е потребно да ја ослободат жените или хомосексуалците од некои “угнетувањето” – иако најважно, новата слобода е исто така примамливата на луѓето, особено младите мажи со силна libidos и неколку одговорности. Ова тогаш изродува во последица кривично обвинение против (обично) човекот кој ги зема мамката со препуштање во ново дозволено задоволство:
Рекреативни секс во вечерните часови се претвора во обвиненијата за “силување” во утрото, дури и кога тоа беше сосема консензус. (Ова е особено неконтролираното на колеџ кампуси.) [XXI
Барања за пристап до работни места, универзитети, воени и други претходно машки места покани обвинувања за сексуално “вознемирување” против мажите кога сексуални односи неизбежно се развие (и често се претвори кисело), без оглед на тоа кој ги иницира.
Соживот и “не-вина” развод се побара да ги ослободи жените од “патријархалниот” брак, но брзо да генерираат обвинувања за машки напуштање (дури и кога жената ги прекине односите), како и домашните “насилство” и “злоупотреба на деца”, со цел да набави старателството над децата и финансиските награди и средства кои ги придружуваат.
Пркосен декларации дека жените не треба мажи за финансиска поддршка брзо да отстапи пред барањата за апсење и фрлат некого во зандана без судење мажи кои не обезбедуваат жени со соодветна заработувачка во форма на алиментација или дете поддршка.
Тврдења дека жените не треба мажи за заштита наскоро произведе хистерични извици за нападни полициските овластувања, иновативни казни, и проширен казнените институции да ги казнат постојано размножувањето и лабаво дефинирани форми на “насилството врз жените”, дури и кога нема физички контакт или закана од таа е вклучена.
Прокламираните право да ги одгледуваат децата надвор од брак и без татковци да ги заштити и дисциплина нив наскоро се претвора во барањата да ги гони адолесценти, па дури и деца за “малтретирање” еден на друг и на крајот за вистинскиот криминал.
Бараните право да се вклучат во хомосексуалните акти и јавните сексуални прикази преведува речиси автоматски во моќта да го уапси или на друг начин го запре усти на проповедници, “тепачи”, и некој друг кој се спротивставува или ја исмева или попречува хомосексуалците “чувства” или “гордост “.
Ги повикува да се легализира проституцијата храна хистерија да ги најдат и приведат неименувани “секс шверцерите.”
Право да дои јавно без владино ограничување станува моќ да ги казнат работодавците кои се обидуваат да наметне ограничувања во приватни работни места и поединци кои приватно изразуваат непријатност.
Барања за унисекс капење и тоалет во универзитетските резиденции доведе до … – Па, секој млад човек со недостаток на интелигенција за да се открие стапица чека него може не припаѓа во еден универзитет во на прво место.
Тука повторно, прогресивни политички доктрини не ја елиминираа “полов стереотип”, како што беше ветено; тие се само тоа политизира – во овој случај дека на temptress, на заводничка кој ги заведува луѓето во “honeytrap” од понуди за сексуалното задоволство пред изникнуваат стапица дека денес може да значи децении во затвор.
Овде исто така, ние исто така ја видите познат модел за тоа како радикални политички движења се создаде многу проблеми со кои се потоа повторно да пакет како поплаки, и кој потоа служи за да се рационализираат зголеми “еманципација” и репресии врз противниците. [Xxii] “утописти се всушност множење на социјални проблеми тие тврдат дека се решавање “, забележува Брус Кристенсен. “Родово стерилизација утописти вешто го вклучите социјални проблеми тие предизвикуваат во оправдување за запленување уште повеќе моќ.” [XXIII]
Овде “негативни” права да се остави без мешање на Владата премолчам речиси незабележливо во “позитивен” права да бараат владините мерки за ограничување на слободата на другите. Во секој случај, она што е претставен како “право” на поединецот да се вежба нов сексуалната слобода без ограничување од страна на државата брзо преведува, со измама-на-рака која неколку гледаат или прашање, во власта за да се казни – вклучувајќи апсење и затворање – секој кој паѓа во судир со нова слобода. А токму тоа е логиката дека со посредство на преминот од правата на човекот на владеењето на теророт. Антоан де Сент само може да се зборува за сексуална наместо на Француската револуција, кога тој изјави: “Не слобода за непријателите на слободата!” Денес би можеле да парафразираме оваа поговорка (како јасно покажуваат делата на Џон Laughland): “Не човековите права за непријатели на човековите права. ”
Но овој нов идеологија е потенцијално многу повеќе нападни од радикалните идеологии од минатото, за што ветува дека ќе се криминализира интимност и приватен живот. Таа почна, суптилно доволно, со што е далеку од повеќето драконски казни нанесена од страна на новите сексуални жандарми – и повеќето репресивна владина машинерија некогаш создадени во САД: едностраното и присилното развод apparat, владата цел вграден механизам за dismembering семејства, запленувајќи контрола врз приватните животи на невини луѓе и нивните деца, по кратка одземање имот, и криминализирање на embodiments на омразените “патријархија”: татковци. Оваа креација на феминистичката бар здруженија [XXIV] беше донесен во текот на западниот свет, најчесто со емотивен и без јавна дебата, со почеток во 1969 година во висина на сексуалната револуција. На oxymoronic иновација на “не-вина” правдата овозможува законски постојан граѓани – целосно невин за секое правно прекршок – да се по кратка протерани од своите домови, одделени од нивните деца, експроприран од се што поседуваат, и затворен на неодредено време без судење. Едноставно со поднесување за развод, незадоволни брачен другар дејствувајќи без каква било правна основа веднаш го става животот на целото семејство под владина контрола: Децата веднаш да стане ефективна одделенија на судовите и социјалните услуги и агенции, и татко е кратка ставен под надзор на казнената апарат – без никој сторено било легално вистински прекршокот. Не постојат формални обвиненија, без обвиненија, без жири, без судења, без ослободителна пресуда, а највпечатливо, нема евиденција на добиената incarcerations. [XXV]
Но развод машинерија е само еден пример за тоа како сексуална радикализам драматично се проширува на дофат на полициските овластувања и казнените институции. Тоа е добро познато дека САД има највисока стапка на затворање во светот, освен од Северна Кореја, иако ова изненадувачки факт е ретко објасни. Иако радикали атрибут овој факт да “расизмот” и “капитализам”, ова е секако оптичка илузија прикривање на веројатноста дека тоа е дело на самите радикали.
Да започне со тоа, тоа одамна е основана во научната литература дека секој голем социјална патологија – вклучувајќи насилниот криминал, злоупотреба на супстанции, и манкиране – се припишува на еден родител домови и деца без татковци повеќе од било кој друг фактор, вклучувајќи раса и класа.
Но понатаму, во необичен научни истрага, Мари Gottschalk атрибути експлодира американски затвор популации (и Велика Британија и други земји англофонските не заостануваат многу) да не се конзервативни закон и ред програми, но на агресивни феминистички кампањи во име на силување и домашното насилство. “Движењето на жените стана претходница на конзервативната закон и ред политика”, пишува таа (повикувајќи се на идеолошки прифатливи услови). “Организациите на жените одигра централна улога во консолидацијата на ова движење права конзервативна жртвите кои се појавија во 1970-тите.” [XXVI]
Иако таа го “конзервативна”, конзервативците кои ја поддржуваат масовно затворање, особено на етикети “секс прекршителите”, ретко се разбере она што тие го браниме.
Овие и други нови родовите злосторства се брзо навредувале нашето разбирање на правдата и криминализирање на населението. Дури и како тие го доживуваат непогрешлив логика се одвиваат, најтешките критики сексуалната револуција сè уште инсистира на тоа дека “на женското движење има произведено без гулази -. Уште не, во секој случај” [XXVII]
Но, повеќето сериозни критичари на сексуалната револуција не се добро информирани.
Овие нови и лабаво дефинирани злосторства политизира спроведување на законот и кривичната правда, изречена на законот се нејасни и субјективни, се заобиколи и уништен поради процесот заштита за обвинетиот, а криминализира и затворен огромен број на мажи и некои жени кои немале загатване дека тие беа кривично дело. До неодамна, неколку чул на повеќето од овие кривични дела, па дури и сега никој не може да се разбере она што тие значат, бидејќи нема дефиниции постои.
Ретко се надминати овие квази-злосторства од страна испитувања или жирија во стандард судовите [XXVIII] Наместо вина (но ретко невиност) е кратка изговара од страна на специјализирани судии или повеќе, разни квази-судиите. “Судии сурогат”, адвокати, социјални работници, училишните администратори, кампус трибунали, благосостојбата на официјални лица, и други ситни функционери и политички оперативци со интерес во акумулира прекршителите да се администрираат. Обвинителите се идентификувани како “жртви” во официјални документи, и обвинетиот се јавно бележани не само од страна на медиумите, но дури и од страна на полицијата се со термини, кои се претпостави вина – “сторителите” “насилници”, “batterers”, “тепачи”, “harassers “,” должници “,” шверцерите “, и повеќе – дури и пред тие да се обиде (ако се обиделе). Разликата меѓу криминалот и обичните конфликт е нејасна или елиминирани од страна на “глорификација на чувство” [XXIX] со јасни криминалните акти на насилство (за кои постојните казнено-правни отсекогаш се предвидени) помешале со отворен термини како “злоупотреба” и “експлоатација “Да се сугерира дека нешто што може да падне во рамките на овие нејасни, но opprobrious термини е исто така кривично дело за кое некој мора да биде уапсен. Криминалот често се дефинира субјективно, според пресудата, односно на “чувства” на обвинителот и вина не биде утврдена не со цел акт на обвинетиот, но од субјективните state-of-ум на обвинителот – не само дали таа го даде “согласност “, но дали таа се чувствува” страв “. Вината може да се дефинира од страна на обвинителот се чувствуваше” навредена “, правејќи го обвини за виновен по дефиниција. [xxx]
Убедувања и високо убедување стапки се претставени како цели треба да се постигнат за сопствената волја, без оглед на основаноста или докази во одредени случаи. [Xxxi] Зборник се лажирани со платени “жртва-застапници” (обично професионални феминисти) најмен да сведочи против обвинетите тие не знаат и за чија наводна вина немаат од прва рака знаење, со цел да се обезбеди убедување и максимална казна. [XXXII] Сепак, обвинетиот се дадени нема еквивалент застапник-сведоците да сведочат за нив и често нема можност дури и да зборуваат за свое име. Во текот, презумпцијата на невиност е превртена во презумпција на вина, и намерно лажни обвинувања се неказнето, па дури и охрабруваат. [XXXIII] владините кампањи тврдат дека “да се подигне свеста” на неименувани ненасилни злосторниците вели дека се виновни за небулозен нови кривични дела за кои нема еден навистина го разбира. Сепак, владините статистики наводно за да се измери постоењето на овие кривични дела се базираат не на проверливи убедувања, туку на “извештаи”, кои се “, потврди” не од убедување во жирито испитувања, но со декрет на судии и понекогаш едноставно страна на државните службеници, како што се социјалните работници. Статистика и извештаи се исто така врз основа дефиниции толку нејасни дека тоа не е јасно што ако ништо друго се пријавени. [XXXIV] обвинителите “се официјално” уверение “, како” жртви “од страна на државните службеници, како што благосостојба агенции, без судска постапка , имплицитно му даваат право на официјално сертифициран жртва да имаат нејзините наводни (или квази-уверение) мачител казнети. За многу incarcerations, владини статистички податоци и документација, која во САД и други слободни општества се бара со закон, не се објавуваат и не постои. [XXXV] обвинителите може да профитира финансиски од страна на нивните обвинувања, од грабежите на обвинетиот со тужби, дури и без снабдување доказ на кривично дело, како што може трети страни, како што се адвокати и феминистички или хомосексуална групи за притисок. [xxxvi]
Невини се лесно railroaded во затвор поради наводните злосторства и обвинувања кои произлегуваат од нив се судрите никаков отпор. Неколку се подготвени да се стават во позиција да се појавува да се брани “секс злосторства” или кое е обвинето еднострани, финансирани од владата “свест” кампањи кои ги оцрнуваат групи масовно “секс прекршителите.” – “Насилници”, “batterers”, “harassers “,” должници “,” тепачи “,” Stalkers “,” шверцерите “(сите потсетува на комунистичките кампањи против” контра-револуционери “) – да ги заплаши секој кој се осмелува предизвик на владата линија и се создаде јавна хистерија што го прави правично судење невозможно за оние кои се всушност обвинет за припадност на овие категории. Обвинувања брзо стануваат достапни како оружје да се користи во лични и политички крвна одмазда. Очигледно неточно и ситни обвиненија се обработуваат, бидејќи тие се рационализираат буџетите на феминизирана и сексуализирани агенции за спроведување на законот со вртење почитуваат законот граѓаните во безбедно, ненасилни криминалци за женски и хомосексуалните policepersons да го уапси. [xxxviiThe Резултатот е спирала на молкот од страна на новинарите, научници и други претпоставува чувари. Далеку од преиспитување на обвинувањата, конзервативците credulously побрзам да додадете нивните гласови на радикалната МОБ во осудува “криминални дела” од кои тие имаат малку разбирање. Еден треба само набљудуваат ревност со која конзервативните политички оперативци откаже традиционалниот stigmas против чуден, старомоден концепти како прељуба или блуд и донесе сексуализирани Агитпроп жаргон, чија целосните импликации тие не може да се разбере, кога тие го обвинуваат претседателот Бил Клинтон на “сексуално малтретирање” или Муслимани на “хомофобија”.
Додека идеолози секогаш бараат “права”, “слобода”, и, се разбира “еднаквост”, централниот емоцијата на која сите тие се базираат е незадоволство. Без разлика дали тоа е комунизмот, фашизмот, исламизам, или сексуална радикализам – сите се водени од горење чувство на огорченост. Дали огорченост се оправдани е возможно да се најде решение, за незадоволство е насочено не на поединци – кој може да биде формално обвинет и судени за специфични и признати дела – туку против групи масовно: буржоазијата, Евреи, христијанството, мажите и хетеросексуалците, против кого – како Владимир Тисманеану неодамна нè потсети – нов злосторства мора да се смисли за да ги казни колективно.
Видовме тоа порано. Секогаш кога интелектуалци се најде нов каприз и да стане затруени со свои морални и интелектуални супериорност до точка на исклучување или замолчување или заплашување на сите спротивставени гласови, може да има само еден исход: затвори и смрт.