Во овие тешки моменти за државата и нацијата, партијата која вербално се декларира дека ги штити националните интереси, е заинтересирана да го слуша генералниот секретар на организацијата што сака да ни го смени името, организација која убиваше и бомбардираше во соседството, органиација која дотураше оружје со контејнери на Шар Планина и кај Липково. Но, таа вербално декларирана заштитничка партија не е заинтересирана да ги артикулира, мотивира и мобилизира раштрканите МАКЕДОНСКИ интелектуалци со јасен РОДОЉУБИВ пристап.
Ги има повеќе. Не се сите унисони, не сите во се се согласуваат, не сите меѓусебе се сакаат/почитуваат, не сите мислат за се исто – ама се исти во убеденоста дека МАКЕДОНИЈА не смее да го менува името (заради Грција), историјата (заради Бугарија) и јазикот (заради Албанија). Тоа се докажани интелектуалци, но на ВРО ДПНЕ му се непотребни затоа што ќе инсиситираат на името МАКЕДОНИЈА од кое партијава се повеќе се оддалечува.
Да набројам: Мирка Велиновска, Тони Науноски, Бобан Нонковиќ, Драган Павловиќ Латас, Сашо Климовски, Денко Скаловски, Ристо Никовски, Емилија Гелева, Горазд Росоклија, Стефан Влахов Мицов, Тања Каракамишева, Алек Букарски, Алек Русјаков, Сашо Климовски, Ивица Јосифовиќ, Љубомир Цуцуловски, Љупче Петрески, Љупчо Златев…
Во најголемата опозициона партија ВРО ДПНЕ (нема “М“) во моментов има се, само идеологија и идеолози нема! Зошто? Затоа што идеологијата на исконската ВМРО е запишана во сите 4 букви. Таа идеологија е и Внатрешна (значи наша, а не бугарска, грчка, шиптарска, а и тајна, подземна, опасна…), и Македонска, и Револуционерна (борбена, активна, разгоропадена…), и Организација (на терен, а не во кожени фотељи).
Повеќепати повикувам на вклучување на иделози и луѓе што се спротиставуваат на шиптарско-бугарско-грчко-бриселската наезда.
Во оваа битка нема средно решение. Нема или змија или магаре. На змијата главата ќе и ја скапме, на магарето курот ќе му го исечеме. Нема што да бираме помеѓу помалку лошото. Има да избереме наш пат, наше право, наша земја е ова. Никој никому не ја дал да ја поткусурува.
Да го искористам текстов, па да порачам. Овие сега што се аздисани татари, шиптари, цигаништата од југ – имаат свои 5 минути. Но ова не се нивните 5 минути на триумф, ами 5 минути на радост. Ова вечно нема да трае. Ќе биде исто како што во 1941 истите бугари и албанци имаа свои 4 години на радост, а после посрани мораа да се вратат во своите дупки а во историјата останаа обележени како дел од светската коалиција на најголемото зло во 20-тиот век. И нивните соработници во Македонија останаа така обележени, а многумина и ликвидирани.
Така ќе биде исто и сега. Нема помеѓу Еу и Русија, или помеѓу НАТО и Евро-азиска Унија “бирам“ тоа-и-тоа. Нема бирање, има само една работа, а тоа е МАКЕДОНИЈА.
Мислам дека сега стравот во опозиционата партија повеќе не доаѓа веќе од СДС, бомбите, Брисел (со нив веќе си се договорени) – ами од луѓето што сметаат дека таа партија треба да биде МАКЕДОНСКА, патриотска и револуционерна. А не “десно од центарот“.
Миленко Неделковски
17.01.2018
Загреб